Voor diegene die mij al langer dan vandaag volgen, weten dat ik onwijs heb ‘gestruggeld’ met mijn zelfbeeld. Ik zag mijzelf vooral altijd dikker dan dat ik was en was alsmaar bezig met het lijnen en sporten. Ook een suikervrije periode brak aan waarin ik mijzelf wel echt serieus beter voelde, had minder last van kwaaltjes, ziek zijn etc., maar na de eerste kilo’s te zijn kwijtgeraakt draaide het uiteindelijk alleen nog maar om de kilo’s. Ik bleef mijzelf dik zien en ging misschien iets te ver door met het afvallen.
Nu een paar jaar verder ben ik op mijn zwaarst ooit, 84 kilo, ik geloof dat dit zo zwaar is als op het einde van mijn laatste zwangerschap. Nu alleen dan zonder buik of nou ja, zonder baby in mijn buik. Want een vetbuikje, die heb ik inmiddels wel. Waar ik er voorheen alles aan deed om dit te voorkomen, was ik nu op een punt beland dat mijn mental health voorrang kreeg i.p.v. het alleen maar focussen op een slank lichaam. Maar daar moet, ondanks dat ik eigenlijk niet bezig wil zijn met het afvallen, toch verandering in komen. Lichamelijk ga ik namelijk alleen maar achteruit.
Zo bracht ik vanochtend bijvoorbeeld een bezoek aan de huisarts vanwege een aanhoudende benauwdheid en gerommel op mijn longen, blijkt astma te zijn. Heb dan ook meteen een inhalator mee gekregen en dit zou moeten helpen tegen de benauwdheid en de ontsteking op mijn longen. Ik vroeg hem of de astma misschien zou kunnen komen door mijn gewichtstoename van 20 kilo in 3 jaar tijd. “Ja.”, was zijn antwoord. Hij liet mij ook voorzichtig weten dat overgewicht, want daar praten we inmiddels over, naast astma ook nog andere kwalen met zich mee kan brengen als bijvoorbeeld diabetes. En ondanks dat ik dit allemaal ergens wel wist schrok ik toch. Ik bedoel, ik ben echt niet achterlijk. Dat die vele extra kilo’s niet goed voor mijn lichaam zijn weet ik, maar om zo met je neus op de feiten gedrukt te worden is toch wel even pittig.
Dus vanaf nu zal mijn focus toch ook moeten liggen op het krijgen van een gezonder gewicht. En waar ik voorheen precies wist wat ik moest doen, wat ik moest eten, welke oefeningen ik kon doen, weet ik het nu allemaal even niet meer. Ik vind het eng om dit pad weer te bewandelen, dat mag je best weten. Bang dat het mij niet lukt, dat ik er weer teveel mee bezig zal zijn en dat het mij misschien wel weer te goed lukt. Ergens moet ik een balans zien te vinden. Zal vast niet zonder slag of stoot gaan, maar ik ga ervoor!
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het best eng vind om deze blogpost online te plaatsen. Misschien uit angst voor nare reacties of ergens toch ook wel een beetje schaamte. Schaamte voor het feit dat ik mijn lichaam zo slecht behandeld heb ofzo. Ik weet het niet precies. Toch plaats ik hem online in de hoop dat ik steun krijg en kan vinden bij mijn bezoekers (als die er nog zijn oops) net als de voorgaande jaren.
