Zij die blogt

11 augustus was mijn laatste bericht op mijn site, het bloggen wil niet zo. Of ik weet niet wat ik schrijven moet of ik ben wat huiverig om iets te delen. Zo ook voor wat betreft het volgende onderwerp. Iets dat ik al op een gesloten instagram account heb gedeeld, maar dat ik toch ook graag hier wil delen. Dit om er meer bekendheid over te creëren.

PMS voor velen wel een bekend iets, maar wist je dat er ook nog een ergere vorm is genaamd PMDD? PreMenstrual Dysforic Disorder, een stoornis waar 3 tot 8% van de vrouwen last van heeft. Helaas behoor ik de afgelopen jaren tot één van deze vrouwen. Mijn verhaal van afgelopen 28 september deel ik hieronder met je.

“Sinds de geboorte van mijn jongste, of eigenlijk nadat mijn cyclus na een maand of 18 weer begon, merkte ik al snel dat er iets was veranderd. Iedere maand, een week tot twee voor en tot een week in mijn menstruatie staat mijn leven op zijn kop. Van onverklaarbare huilbuien, vermoeidheid, slecht kunnen concentreren, angsten, woedeaanvallen tot suïcidale gedachtes en meer. Er kwam van alles voorbij en dat iedere maand weer, twee tot drie weken lang. En wanneer die helse weken dan eindelijk voorbij waren, had ik een week (met veel geluk twee) de tijd om mijzelf weer bij elkaar te rapen. Om vervolgens weer terug te zijn bij af.

Ik heb er uit schaamte al die tijd niet echt over gesproken, alleen een aantal naasten weten ervan en ik geloof dat ik een keer iets heb laten doorschemeren op mijn andere insta account. Sommigen moesten het wel weten, want afspreken of iets dergelijks werd een enorme opgave. Ik was vaak te depressief om wat te ondernemen of te moe van het mijzelf weer oprapen.

Nu wil ik toch mijn ei kwijt. Ik hoop de symptomen te verlichten middels mijn dieet, want het gezonder eten schoot er ook bij in. Ik had alleen nog maar zin in snel te pakken/maken voedsel. Voedzaam stond niet op mijn lijstje. Uiteindelijk maakte het slechte eten mij nog vermoeider. Zwaarder, dat ook. Maar daar heb ik gelukkig vrede mee kunnen sluiten. Ik heb mijn lichaam kunnen accepteren hoe deze is of zal zijn, met meer of minder kilo’s. Het is alleen wel zo dat ik door mijn gewicht nog meer last van mijn rug en knieën heb gekregen en daardoor de wandelingetjes met de kinderen/hond korter moeten. Dus eerlijk is eerlijk, er moeten wat kilootjes af.

Twee weken geleden sprak ik met de dochter van de vriend van mijn moeder. Zij vertelde mij over soortgelijke klachten en dat zij die uiteindelijk grotendeels heeft doen verdwijnen door haar dieet aan te passen. Zij at koolhydraatarm en daarmee dus ook zo goed als geen suikers meer. Ik heb jaren terug voor 9 maanden zo goed als suikervrij gegeten waarmee ik mij zo enorm veel beter voelde, dus ik wist dat voeding veel kon doen. Toch ging er dit keer pas een knopje om tijdens dat gesprek.

Ineens voelde ik mij schuldig tegenover mijn man en kinderen, maar vooral ook tegenover mijzelf. Ik was wel al naar de huisarts geweest, maar die kon mij helaas niet verder helpen. Jarenlang vertikte ik mijn voeding, of beter gezegd vulling, aan te passen. Iets dat mij heel misschien wel zou kunnen helpen. Tot twee weken geleden dus, na dat gesprek.

Ik zat middenin die slechte periode en ik besloot toen dat het tijd was om te veranderen. Ik wilde ook weer gelukkig zijn en niet iedere maand die helse weken door moeten. Ik wilde leven en niet meer geleefd worden door de PMDD. Dus ik ben direct gestopt met het eten van snoep, koek en dergelijken. De frisdranken en sapjes hebben plaats moeten maken voor water en thee. En alle vele koolhydraten heb ik ook gedag gezegd, dus ik eet geen brood, pasta, rijst en aardappelen meer. Voor nu in ieder geval niet.

Ik kan zeggen dat ik na een aantal dagen geen last meer had van suïcidale gedachten, veel minder last van de woedeaanvallen, de angsten zijn wat minder zwaar en de paranoia is zo goed als weg. Waar ik de afgelopen jaren nog zeker twee weken in deze verschrikkelijke periode had gezeten, is nu dus al veel eerder voorbij. Ik weet dus echt niet wat mij overkomt, het voelt alsof ik weer kan ademen. Het is “ineens” stil in mijn hoofd en daar verlangde ik zo enorm naar de afgelopen jaren.

Mijn kinderen wisten van de PMDD af, maar niet dat ik bezig was met het aanpassen van mijn eetpatroon. Ik had ook nog niet durven vertellen dat ik mij ietwat beter voelde. Ineens zei mijn oudste dochter tegen mij: “Mam, wat staan je ogen open zeg. U lijkt wel meer rustig.” En ze had gelijk.

Ergens ben ik bang dat het toeval is, maar ja…ineens na jaren? Dus ik blijf dit doorzetten en hoop dat ik over een goede week kan zeggen dat de symptomen verminderd zijn of misschien zelfs gewoon weg. Hoe dan ook, ik voel mij voor nu stukken beter en hoop met heel mijn hart dat dit zo blijft.“

Dit afgelopen jaar zat de PMDD op zijn hoogtepunt, ik had het zwaar. Het nam bezit van mijn leven en ik zakte steeds dieper weg. Ik verloor mijzelf en had geen idee hoe ik mij ooit weer terug moest vinden. Suicidale gedachtes waren meer dan ooit aanwezig, een aantal keer ging het bijna fout. Wat een geluk had ik dat ik alles open en eerlijk tegen mijn man heb durven vertellen. Ook de donkere gedachtes. Zijn steun was en is onbetaalbaar. Ben zo ontzettend dankbaar dat ik er nooit aan heb toegegeven, want voor mij is/lijkt er wel een einde aan deze donkere tunnel te komen.

Het is nu 17 oktober. Ik eet nog steeds koolhydraatarm/suikervrij en dit heeft er voor gezorgd dat ik nu al een hele maand symptoomvrij ben! Dit is in jaren niet voorgekomen en echt, het voelt zo onwijs goed om weer te kunnen ademen. Weer mijzelf te kunnen zijn in plaats van de boze, vermoeide, paranoïde, verdrietige vrouw. Weer te kunnen denken aan leuke dingen en dat mijn hoofd niet meer gevuld is met suïcidale gedachtes. Ik wist dat eten veel kon doen, maar dit poeh…