Ik ben moeder van drie prachtige kinderen in de leeftijd 15, 8 en 5 en heb dus wel genoeg ervaring zou je denken. Maar ik kan eerlijk zeggen dat ik het ‘moeder zijn’ toch best nog wel een lastig, eng en spannend iets vind. Situaties die zich voordoen waarbij je, in eerste instantie, niet weet hoe je er op moet reageren of hoe je het moet aanpakken. Uiteindelijk komt het allemaal wel goed, maar toch.
Foto met zijn drietjes, 2014
Verdrietig op haar bed
Zo kan mijn jongste flink lang boos blijven om niets. Oké…ik vind dat er dan niets aan de hand is, maar voor haar is hetgeen dan een levensgrote issue. Dan zit ze gerust anderhalf uur boos en/of verdrietig op haar bed. Het liefst zou ik haar dan willen troosten en ik heb de afgelopen twee jaar dan ook van alles geprobeerd. Maar het enige dat tijdens zo’n bui lijkt te helpen is haar met rust te laten. Na een tijdje komt ze dan weer naar beneden met een vrolijk gezicht en geeft mij een dikke kroel. Dan zegt ze ook vaak nog: “Zo ik was even boos, maar dat is nu weer weg.” en that’s it. Heel goed dat ze dit zelf kan oplossen, maar dat ze dan zo boos en verdrietig in haar kamer heeft gezeten vind ik zo zielig.
Gemopper om kleding
Met mijn oudste dochter had ik het vanaf haar vijfde tot dit jaar wat lastig, zoals ik in dit logje al liet weten. Altijd gemopper om de kleding die ze aan moest, kleding die ze nota bene zelf had uitgekozen in de winkel. Kleding waar ze nog makkelijk een tijd mee kon doen, maar gewoon niet meer aan wilde “want meisjeskleding is mijn smaak niet meer.” Haar kapsel dat nooit naar haar zin was, want het moest zo kort als bij haar stoere broer. Tja, waar doe je goed aan. Ik heb er achteraf gezien spijt van dat ik niet veel eerder gehoor heb gegeven aan wat zij zelf wilde, maar ja…dit was ook een first voor mij. En ook als ouder zijnde kun je fouten maken toch.
Máár 15 jaar, àl 15 jaar
Moeite heb ik nu ook met mijn zoon. Niet zo zeer met zijn (puber)gedrag tegenover ons of zo, maar meer het feit dat hij nu al 15 jaar is en bepaalde dingen gaat uitproberen en steeds losser van ons komt zeg maar. Ik vind dat lastig. Ik was zelf maar 1 jaar ouder dan hij toen ik samen ging wonen met mijn man en als ik hem dan nu zo zie. Hij is máár 15 jaar, maar aan de andere kant ook àl 15 jaar. Zeker nu hij werkt als automonteur en daar eigenlijk als een gelijke/volwassene wordt behandeld, zie ik zijn gedrag veranderen van jong pikkie naar een volwassen knul. Ik vind het mooi om hem te zien groeien, maar tegelijkertijd vind ik het ook best eng en spannend. Beseffen dat je kleine jongen een volwassen knul aan het worden is, vind ik best een ding.
De omgang met elkaar
Met enige regelmaat zit ik toch echt wel met de handen in het haar voor wat betreft de omgang met elkaar. Hoe lief ze ook tegen elkaar kunnen zijn, af en toe kunnen ze elkaar niet verdragen. Mijn zoon die niet tegen de schelle geluiden van zijn zusjes kan en dan enorm chagrijnig kan worden. Vooral na een dag te hebben gewerkt. De meiden die onderling elkaar de toegang tot hun kamer weigeren, want “Ze is ze stom.”, “Ze stinkt naar scheten.”, “Ze mag niet met mijn spullen spelen.” en zulk soort redenen. En dan blijf je als moeder maar je best doen om ruzies te voorkomen, maar dat. lukt. gewoon. niet. Zo frustrerend!
Foto met zijn drietjes, 2014
Kinderen, ik vind het geweldig dat ik ze heb mogen krijgen en zou ze dan ook voor geen goud willen missen. Ik kan echt enorm genieten van (bijna) alle fases, maar poeh hey…wat kan het toch af en toe een emotionele rollercoaster zijn.
4 reacties op deze post
